Dear me - Jackie Groenen

Het had weinig gescheeld of we hadden Jackie Groenen niet gekend. Na een incident bij Oranje onder 17 bedankt ze namelijk tijdelijk voor haar nationale plichten. Een periode die uiteindelijk vijf jaar duurt. Groenen maakt daarom pas op haar tweeëntwintigste haar debuut in het Nederlands elftal, vlak voor het Europees Kampioenschap in eigen land waar ze vervolgens de sterren van de hemel speelde.

In een brief aan zichzelf blikt de international terug op haar carrière en de momenten die zo belangrijk zijn geweest op haar weg naar de top.

Lieve Jackie,

Je bent nu vijf jaar en je zus Merel is je grote voorbeeld. Zij zit al op voetbal en omdat je alles wil doen wat zij ook doet, ga ook jij op voetbal. Je speelt nu bij de kabouters en hebt het vooral heel koud en staat bibberend op het veld. Tenminste, dat is het verhaal dat papa altijd vertelt. Hou nog even vol Jackie, het blijkt namelijk al snel dat je talent hebt en je schuift van de F6 door naar de F1.

Het gaat zo goed dat je een jaar eerder dan gepland, in de D-tjes zelfs over zal gaan naar het team van Merel. Hoe leuk is dat! De spelers in die ploeg zijn twee jaar ouder dan jij, maar dat maakt je niks uit. Het is Merel, Jackie en de jongens. En papa, want die traint jullie.

En dat doet hij echt goed hoor, want jullie worden als team steeds beter en vragen de club of jullie misschien meer dan twee keer per week mogen trainen. Helaas vindt GSBW dat alleen niet eerlijk ten opzichte van de andere jeugd en wijst jullie verzoek af. Zelfs als jullie aanbieden extra contributie te betalen, weigeren ze. Dus zit er maar één ding op, met het hele team verhuizen naar het nabijgelegen dorpje Riel.

Bij de plaatselijke VV vormen jullie de D2, want de dorpsjongens blijven gewoon de D1. Dat jullie drie klassen hoger spelen doet daar niets aan af. Oh Jackie, deze tijd is zo leuk! Je speelt tegen ploegen als Willem II en je hebt de grootste lol als je samen met Merel weer eens moet omkleden in een aftands scheidsrechtershok. Vergeet deze tijd alsjeblieft nooit, het vormt de basis voor de rest van je voetbalcarrière. Op die knollenvelden in Brabant leer je hoe belangrijk het is om plezier te hebben in de dingen die je doet.

Doodschop

Inmiddels ben je klaar voor de volgende stap en kom je via Wilhelmina Boys bij SV Rood-Wit Veldhoven terecht. Daar speel je op Topklasse-niveau tegen jongens die nog altijd argwanend reageren als ze jou het veld op zien stappen. Maar al snel maak je naam in de regio en weet iedereen wie die kleine dribbelaar is.

Je pingelt wat af en gaat soms net even een stapje te ver. Meer dan eens roept de trainer vanaf de zijlijn dat je moet stoppen omdat je anders een doodschop krijgt. En eerlijk, als ik er nu zo op terugkijk verdien je die misschien ook wel een beetje..

Op je vijftiende zal je voor een belangrijk moment staan en moet je serieus nadenken over wat je wilt. Je kunt tot je negentiende bij de jongens blijven voetballen of de overstap maken naar de Eredivisie Vrouwen. Willem II is vlakbij, maar jij weet al lang wat je wilt. Want aan de grens gloort de magie van de Duitse Bundesliga.

Voetbaltas op de achterbank

Samen met papa bezoek je een wedstrijd van SGS Essen, dat is vlak over de Duitse grens. Natuurlijk staat je voetbaltas naast je op de achterbank, een tik die je van jongs af aan hebt. Altijd neem jij je voetbalspullen mee. Dat begint al als Merel op achtjarige leeftijd deelneemt aan een aantal KNVB-activiteiten.

Iedere training zit je aan de rand van het veld met de tas stevig onder je armen geklemd, klaar om je kicksen aan te trekken als dat moet. Tot het moment dat de trainer van Merel het niet meer aan kan zien en je mag meedoen.

Op de tribune bij Essen, de tas onder je stoel, hoop je dat je ook de aandacht van de trainer van Essen zal trekken. Papa is ervan overtuigd dat jij het niveau van Essen aankan en daagt je uit om zelf met de trainer te gaan praten.

Onverschrokken en nog steeds even klein en iel als je bent, stap je op hem af. “Hoi ik ben Jackie”, zeg je. “Ik voetbal en wil bij jullie komen spelen.” Die trainer weet niet waar hij het zoeken moet. Hij neemt de 1.60 meter die voor hem staat in zich op en lacht je nog net niet uit. Stoïcijns als je bent geef je hem je nummer en laat je weten dat je nog twee dagen in de buurt bent. En weet je Jackie, een dag later hangt hij al aan de lijn!

Hij nodigt je uit voor een training en een testwedstrijd. Hoe je het flikt, weet ik nog steeds niet, maar de club schotelt je een driejarig contract voor. Kun je het je voorstellen? Je trekt je niks aan van het Duitse scoutingsapparaat en regelt gewoon zelf je eerste profcontract.

Lange autoritten

Al die moeite is niet voor niets, want nadat je voor Essen je debuut in het bekertoernooi én de Bundesliga hebt gemaakt verkas je al snel naar FCR 2001 Duisburg. Deze club heeft net de Champions League gewonnen, dus dat is een stap van jewelste.

Gelukkig kun je thuis blijven wonen en rijdt papa je elke dag op en neer naar trainingen en wedstrijden. In de auto kijk je veel filmpjes van Johan Cruijff en Dennis Bergkamp en fantaseer je over je toekomst in de Duitse competitie. Een toekomst waar na twee jaar abrupt een einde aan komt. Duisburg is failliet en je moet op zoek naar een nieuwe club. Qua niveau is Nederland geen optie en eigenlijk wil je ook gewoon bij papa, mama en Merel in de buurt blijven.

Totdat Chelsea zich meldt. De Engelse club is gecharmeerd van je en vlakbij Londen woont ook nog eens familie. Het lijkt een ideale overstap, maar bereid je voor want je gaat het ook moeilijk krijgen. De eerste periode op jezelf huil je veel en kun je je draai moeilijk vinden. Gelukkig komen papa en mama ieder weekend naar Engeland toe, ze missen geen enkele wedstrijd! Weet je dat ze dat tot de dag van vandaag zullen doen? Het is ongelooflijk hoe sterk onze band is.

Terug naar Duitsland

Na je eerste jaar in Londen ben je eindelijk een beetje gewend. Je studeert fanatiek en traint iedere dinsdag en vrijdag het G-elftal van de club. Met je eigen team doe je mee voor het kampioenschap en sta je in de finale van de FA Cup.

Ik verklap het je maar alvast, die wedstrijd zul je helemaal niet meemaken. Je bent dan namelijk al op weg terug naar Duitsland. De medaille die Chelsea wint hangt overigens later wel aan je muur. Sturen ze gewoon na, gaaf he?

Daar ga je dan, terug naar Duitsland, 1. FFC Frankfurt is je volgende halte. De club waar je tot de dag van vandaag zal spelen. Hier kom je terecht in een sterrenteam, Jackie. De club heeft praktisch het hele Duitse elftal in de gelederen en op veel speelminuten reken je daarom niet.

Totdat je voor het eerst het veld op stapt. Je voelt je vrij, speelt degelijk en guess what.. je mist de rest van het seizoen geen minuut meer. Voor het eerst in je carrière speel je in de Champions League en je voelt je in Frankfurt helemaal op je gemak.

Maar ook hier zal je moeten opstaan, Jackie. Want de club zal na twee jaar het beleid omgooien. Minder sterren en meer eigen jeugd wordt het nieuwe beleid. Omdat jij nu, begin twintig, één van de oudere speelsters bent wordt er meer verantwoordelijkheid van je verwacht.

Het gaat niet alleen meer om jou, Jackie. Je moet nu rekening houden met de rest van je team en ervoor zorgen dat je teamgenoten zich goed voelen. Ergens zal je zelf vinden dat je nog niet klaar bent voor deze rol, maar geloof me: als je honderd procent geeft word je er een betere en mentaal sterkere voetballer van. Jij kan dit.

“Het duurt vijf jaar voordat je weer opgeroepen wordt voor Oranje, maar de nieuwe bondscoach gelooft in jou en wat ben je trots om in dit team te mogen spelen.”

Uit Oranje

Deze stap Jackie, is zo belangrijk voor de fase die hierna aanbreekt. De eerste keer dat je door de KNVB wordt opgeroepen is heel bijzonder. Maar rond je zestiende raak je dat gevoel helemaal kwijt. Je hebt onenigheid met een trainer waardoor je zal besluiten om je nationale verplichtingen even stop te zetten. Dat even zal uiteindelijk vijf jaar worden.

Vijf jaar lang zie je leeftijdsgenoten debuteren in Oranje, kijk je vanaf een afstand naar het EK dat de ploeg af werkt in Zweden en neem je in je hoofd al afstand van het nationale elftal. Misschien is het gewoon niet voor jou, zal je denken.

Totdat de nieuwe bondscoach je oproept en er ineens een uitnodiging op de deurmat valt. Het is dus heus wel iets voor jou Jackie. Op 22 januari 2016 maak je je debuut, maar de vriendschappelijke wedstrijd tegen Denemarken is de start van een ingewikkelde tijd. Die eerste oproep brengt namelijk gemengde gevoelens met zich mee. Je bent nerveus omdat je behalve Lieke Martens eigenlijk niemand kent en omdat je toch een soort voorgeschiedenis hebt bij de KNVB.

In je eerste jaar bij de Leeuwinnen zit je, misschien daarom, veel op de bank. En als er iets is waar jij niet tegen kan, dan is het bank zitten. Daarom is die periode bij Frankfurt zo belangrijk! Je leert er zoveel over jezelf waardoor je steeds beter met zo’n situatie kunt omgaan. Hou vol, werk hard.

In Oranje

Al dat harde werken brengt je op 16 juli 2017 uiteindelijk naar Stadion de Galgenwaard. In Utrecht sta je in de basis tijdens de openingswedstrijd van het EK in eigen land. In het stadion en op televisie zien miljoenen mensen die perfecte steekpass, maar jij ziet alleen de mensen die je zo ver hebben gebracht.

Je denkt aan mama, die ondanks haar eigen drukke carrière geen wedstrijd van je miste. Aan papa met wie je uren in de auto doorbracht en voor wie niets teveel was. Hij zal je altijd motiveren en in je geloven. Net zoals Merel dat doet. Je zus, je grote voorbeeld tegen wie je altijd zal blijven opkijken.

Lieve Jackie, soms lopen dingen in het leven omdat het misschien zo hoort. Of ze voorbestemd zijn? Ik weet het niet, maar beloof me dat jij in ieder geval altijd jezelf blijft. Zolang jij plezier hebt in wat je doet is alles mogelijk en ligt de wereld aan je voeten. Ik ben trots op je kleine pingelaar!