Dear Me - Danielle van de Donk

Ze is vier jaar oud als ze zich mag inschrijven bij SV Valkenswaard en al snel hoort de trainer van Willem II over een meisje dat menig tegenstander zoek speelt. Ze maakt indruk op het veld en zal op jonge leeftijd al meedraaien in de Eredivisie Vrouwen.

In een brief aan zichzelf kijkt OranjeLeeuwin Danielle van de Donk terug op haar carrière en de momenten die zo belangrijk zijn geweest op haar weg naar de top.

Lieve Daan,

Ik zie het nog zo voor me, altijd en overal ben je aan het voetballen. Op straat, in de tuin en als je vier bent eindelijk op het veld bij SV Valkenswaard. Net als ieder ander jong spelertje dribbel je verliefd achter de bal aan, met als enige verschil dat jij vaak met de bal aan je voeten uit de meute komt. Je doet het best aardig en mag zelfs op je vijfde al wedstrijden spelen.

Je geniet bij SV Valkenswaard, een echte familieclub waar ook je neefjes voetballen. Het voelt er veilig en vertrouwd. Wat zullen deze jaartjes je vormen, Daan! Jij leert er van voetbal houden, een liefde die je nooit zal laten gaan.

Net als bijna ieder ander meisje in die tijd speel je tussen de jongens. In het begin zal dat best irritant zijn, maar na een tijdje krijgen die jongens echt wel respect voor je hoor.

Eerste meisje in de selectie

Als je veertien bent wil je een stap hogerop en kom je uit bij UNA. Je zal daar het allereerste meisje óóit zijn dat in de selectie mag voetballen. En geloof me Daan, dat is in die tijd echt heel bijzonder!

Die plekken zijn normaal voorbehouden aan jongens die later in het eerste gaan voetballen. Bij UNA speel je trouwens niet heel lang en dat is misschien maar goed ook. Je bent maar een klein meisje en de tegenstanders worden steeds groter.

In die tijd woont de trainer van Willem II om de hoek, in Veldhoven. Hij hoort over een meisje dat bij UNA menig tegenstander zoek speelt en is benieuwd naar je, maar iedere keer als hij op de tribune zit zet de coach jou op de bank. UNA wil je duidelijk niet kwijt, zie dat maar als een groot compliment Daan.

Vijftien

Maar als je vijftien bent is er geen houden meer aan en verkas je naar Tilburg, waar je echt de tijd van je leven gaat hebben. Je speelt er samen met internationals als Renee Slegers en Kirsten van de Ven, van wie je zoveel gaat leren. En de club is echt een warm nest. Je hebt zoveel geluk dat je hier terecht bent gekomen.

Toch zal je ook moeten wennen, want van drie keer trainen ga je naar zes keer trainen per week. Ook op zondag. Dat betekent dus dat je niet meer elke zaterdagavond uit kunt gaan. Het leven wordt ineens serieus Daan, al betekent dat niet dat je geen lol meer kunt hebben.

Want als Willem II uit het vrouwenvoetbal stapt en je bij VVV Venlo terecht komt, beland je in een heel gezellige boel. Dat is misschien ook wel wat jullie team zo leuk maakt, jullie zijn jong en vol positieve energie. En niet te vergeten, er staat een goede leider op het veld. Jij! Kun je het geloven? De twee ‘ouderen’ uit je team kiezen jou uit als aanvoerder.

“Geef Daan die aanvoerdersband maar, dan wordt ze misschien iets volwassener”

Topscorer

Volwassen word je zeker. Mede dankzij je trainer, Rick de Rooij, zet je grote stappen. Maar net als in Tilburg komt ook aan je tijd in Venlo snel een einde. Geheel onverwachts zal de club zich terugtrekken uit het vrouwenvoetbal en moet je noodgedwongen wéér een overstap maken. PSV/FC Eindhoven stapt in en neemt vrijwel jullie hele team over, maar eigenlijk baal je een beetje Daan.

Het loopt net lekker bij Venlo, het team is hecht en jullie bouwen samen aan een toekomst. Maar het komt goed bij je nieuwe ploeg. Je scoort er aan de lopende band en houdt zelfs tot 2019 het record van meeste doelpunten in een seizoen. Het enige smetje is dat je nooit in het echte PSV-shirt zal spelen. De vrouwentak is op dat moment namelijk nog onderdeel van twee clubs en heeft een eigen shirt.

Na drie seizoenen bij PSV/FCE merk je dat je steeds vaker gefrustreerd raakt over de werkwijze in de Eredivisie. Dat is niet leuk voor jou, maar ook niet voor je teamgenoten. Dus zit er maar een ding op Daan, het is tijd voor een andere competitie. Precies op dat moment zoekt Kopparbergs/Göteborg contact, de club waar ook je maatje Lieke Martens speelt.

Je hoeft er eigenlijk niet over na te denken, want je weet dat deze stap het beste voor je is. Maar toch is het spannend, want je gaat het huis uit. In Zweden zal je op jezelf zijn aangewezen, haha..mama is daar niet meer om je was te doen of je eten klaar te maken.

Pannenkoeken

En dat zal je weten ook! Want Lieke en jij gaan samenwonen en kunnen beiden nog geen ei bakken. Gelukkig woont Manon Melis boven jullie, anders hadden jullie elke dag pannenkoeken gegeten. Ondanks je gebrek aan kooktalent wen je snel aan je leven zonder mama, papa en Evi.

Je geniet van je vrijheid, maar voetballend ben je minder gelukkig. Je hebt steeds pijn en bent erg blessuregevoelig, dat kunstgras in Zweden ligt jou niet zo. Na vier maanden, als het einde van de competitie nadert, meldt Rosengård zich voor jou en Lieke.

Jullie gaan samen kijken, maar uiteindelijk blijkt dat de club slechts geld heeft voor één van jullie. Ze kiezen voor Lieke, die spontaan huilend in je armen valt. Want wat moet ze zonder jou? Maar ook jij baalt, want wat ga je nu doen?

Lang hoef je niet te wachten want Arsenal nodigt je uit om een kijkje in Londen te nemen. Je pakt het vliegtuig, wordt ontvangen als een prinses en bent verkocht: hier wil je naartoe! Bij de club tref je Sari van Veenendaal en Dominique (dan nog) Janssen. Arsenal besluit om jullie bij elkaar in huis te stoppen en daar ben je hen tot de dag van vandaag dankbaar voor, die twee worden je beste vriendinnen.

Plezier kwijt

Ondanks dat je het met Sari en Dominique naar je zin hebt, gaat het op het veld iets minder. Het komt zelfs tot een punt dat je je plezier in het voetbal zal kwijtraken. Ik weet het, dat lijkt onmogelijk. Maar geloof me, die bal is je een doorn in het oog. En dat allemaal door één persoon, je trainer. Hij coacht behoorlijk agressief en zijn autoritaire gedrag heeft geen goede uitwerking op jou.

Je bent niet de enige die daar last van heeft en gelukkig vindt er een trainerswissel plaats. Je zal zien dat je meteen weer opleeft, want wat is deze nieuwe trainer relaxt! Hij geeft je het plezier en de vrijheid terug. Je dribbelt over de velden alsof je de koningin van het Engelse voetbal bent. En dat ben je ook, want in 2018 word je verkozen tot speelster van het jaar. Wie had dat gedacht? Die kleine opdonder uit Valkenswaard is nu ineens een hele grote in Engeland.

Die verkiezing volgt trouwens op een van de beste seizoenen van je leven. Een seizoen dat begint met de mooiste zomer ooit, want in 2017 word je in eigen land Europees kampioen. Je speelt in bomvolle stadions en miljoenen mensen zien jou in de halve finale tegen Engeland de 2-0 scoren. Daan, dit toernooi is ongelooflijk en het zal nog lang duren voordat je echt beseft wat je hebt meegemaakt. Jij beleeft het op jouw manier, raakt geïmponeerd en bent trots. Dat was voordat het EK begon wel anders.

“Geniet van de momenten en twijfel niet Daan, jij bewandelt je eigen pad. Een pad dat je uiteindelijk klaarstoomt voor voetbal op het allerhoogste niveau.”

De coach, Sarina Wiegman, vertelt namelijk dat ze haar beste speler op de nummer tien positie zet. En dat ben niet jij, maar Lieke. Het doet je pijn, maar geloof me het is voor jullie beiden niet leuk. Gelukkig kunnen jullie er goed over praten en vertel je Lieke eerlijk dat je haar een goede tien vindt, maar de allerbeste linksvoor die er is. Ze is het met je eens en jij knokt je keihard terug.

Ik ben zo trots dat je die eigenschap bezit, want doordat je altijd je gelijk wilt halen zal je nooit opgeven! Door je eigenwijze karakter durf je de overstap naar het buitenland te maken, durf je te dromen van een carrière als profvoetballer en durf je te geloven in wat je familie al weet.

Je hebt zoveel te danken aan papa die bewust en onbewust de meest belangrijke trainer in je leven zal zijn. Aan mama die echt de allerliefste vrouw ter wereld is en aan Evi die als trotse zus iedere wedstrijd van je kijkt.

En zal ik je iets leuks vertellen, je krijgt er een nieuwe supporter erbij. Ze heet Amé en is je grote trots, jouw kleine nichtje. Ze is nog klein, maar ze wijst nu al naar je als ze je op televisie ziet. “Daan, Daan”, roept ze dan lachend. Voor haar zet je net dat stapje extra en geniet je van je teamgenoten die hetzelfde doen. Geen panna’s of doelpunten kunnen op tegen dat gevoel van haar kleine handje in de jouwe, die grote lach als ze naar je kijkt. Voor haar ga je door het vuur.

Lieve Daan, na al deze jaren kan ik je één wijze raad geven: wees niet bang om je eigen pad te bewandelen. Dit is de beste beslissing van je leven. Beloof me dat je van iedere seconde op het veld geniet en onthoud, alles staat of valt met het hebben van plezier. Blijf jezelf: nuchter, trots en beetje cheeky.