Dear me - Anouk Dekker

Ze is zes jaar oud als ze met haar tweelingbroer Xander het veld van SVZW Wierden betreedt. Tot haar achttiende voetbalt ze als enige meisje tussen de jongens. Jongens die haar uitlachen en soms zelfs onderuit trappen. In een brief aan zichzelf kijkt OranjeLeeuwin Anouk Dekker terug op haar carrière en de momenten die zo belangrijk zijn geweest op haar weg naar de top.

Lieve Anouk,

Je bent pas zes als papa en mama jou en Xander aanmelden bij de plaatselijke voetbalclub SVZW Wierden. Als jong meisje geniet je met volle teugen van het spel en voel je je thuis in jouw team. Omgeven door jongens leer je van jongs af aan van je af te bijten. Kijk niet vreemd op als tegenstanders jou uitlachen terwijl je aan de warming-up begint. Het went. Laat ze maar komen, wacht maar tot de wedstrijd begint, dan zal je ze laten zien wie je bent. Je bent geen typisch meisje dat over het veld huppelt en daarmee dwing je respect af. Zelfs van je tegenstander.

Maar het is niet altijd leuk, Anouk. In de B’s, als je net vijftien bent, hoor je de trainer van de bezoekende partij langs de zijlijn tekeergaan. “Je gaat nu harder op die meid!”, schreeuwt hij naar één van je tegenstanders. Je schrikt, wat is dit nou? Gelukkig ben je lang en heb je je fysiek mee. Op het veld sta jij je mannetje. Gaan zij er vol in, dan jij ook. Je zal zelf nooit vuil spelen, maar weet dat als de tegenstander zich op jou stort, je teamgenoten altijd voor je klaarstaan.

Onder leiding van Xander pakken zij met alle liefde een gele kaart voor je. Je voelt je veilig en beschermd. Misschien maakt dat nu nog niet zoveel indruk, maar geloof me, later besef je hoe bijzonder die tijd was.

“Je hoort ze schreeuwen, je voelt ze schoppen, maar laat je niet intimideren door jongens van de tegenpartij. Wees zelfverzekerd en laat ze maar komen.”

Champions League

Ga er maar even voor zitten Anouk, want bij Twente volgen de hoogtepunten elkaar snel op. Je wordt vijf keer landskampioen, wint de KNVB beker én je speelt er Champions League! Dit zijn momenten waarvan je nu nog niet eens kunt dromen. In jouw tijd is er geen Champions League voor vrouwenteams, maar geloof me, jij staat op het veld als die hymne wordt gespeeld. Het nuchtere meisje uit Twente dat tegen grootmachten als Bayern München en Olympique Lyonnais speelt… ik kan het zelfs nu nog amper bevatten.

Toch ken je in Enschede ook een onzekere en moeilijke tijd. De club gaat failliet en de vrouwentak wordt ondergebracht bij een amateurclub. Hierdoor speel je niet direct meer onder de vlag van FC Twente en dat doet pijn. Gelukkig heb je fantastische teamgenoten met wie je als je ouder bent nog steeds contact zal hebben. Als ik nu terugkijk denk ik niet dat er ooit een ander team is geweest dat zó hecht was. We gingen echt voor elkaar door het vuur, Anouk! Deze tijd pakt niemand je meer af.

Nu of nooit

Tegenwoordig wordt het vrouwenvoetbal steeds professioneler en hebben veel speelsters een zaakwaarnemer, maar jij maakt een andere keuze. Want wat moet je met een zaakwaarnemer? Zo belangrijk ben je nou ook weer niet. Al denkt een Franse voetbalclub daar anders over. Eind 2015 krijg je namelijk een berichtje van Manon Melis. Zij wil weten wie jouw zaakwaarnemer is, want luister Dek, Montpellier HSC wil je hebben! Nuchter zal je antwoorden dat je geen zaakwaarnemer hebt en eerlijk gezegd weet je ook niet wat je van deze interesse moet denken.

Toch neem je een kijkje in de Zuid-Franse kustplaats. En jij, de honkvaste Anouk, raakt op slag verliefd. De club draait jaarlijks mee in de top-drie, de stad voelt als een warm bad en je weet: het is nu of nooit.

Het zal je pijn doen om Twente middenin het seizoen te verlaten. Want je geeft niet alleen de club, maar ook je werk bij FC Twente, Scoren in de Wijk op. Een maatschappelijke organisatie waar je kinderen helpt en je helemaal op je plek zit. Misschien is dat ook wel de reden dat je geen zaakwaarnemer nodig hebt. Je hebt je werk, het voetbal en daarmee ben je tevreden.

Eenmaal in Frankrijk zal je je flink moeten aanpassen. Ze zijn daar niet zo van de klok namelijk. Alles gaat er tranquillo, lekker op het gemakje. Voor jou een hele omschakeling, vooral omdat je bij Montpellier een volledige profstatus geniet. Je leeft van het voetbal en hebt geen extra baan meer nodig. Je focus ligt volledig bij het spel. Je leert hier veel en snel, zelfs om geduld te hebben.

In Oranje

Als ik je zo schrijf bedenk ik me pas hoe bijzonder het is wat jou nog te wachten staat. En dit is nog lang niet alles! Had ik je al verteld dat je op 21 november 2009 tijdens een WK-kwalificatieduel tegen Wit-Rusland je debuut maakt voor Oranje? Van de wedstrijd, die eindigt in 1-1, herinner ik me verder weinig. Liever vertel ik je over het Europees Kampioenschap in 2017. Je speelt deze eindronde in eigen land en je team is zo goed dat je zelfs de finale haalt. Op 6 augustus sta je in jouw stadion, de Grolsch Veste, tegenover Denemarken. Je wint en wordt onder toeziend oog van meer dan 28 duizend toeschouwers gekroond tot Europees kampioen.

Ik wil je zo graag vertellen hoe het voelt als dat laatste fluitsignaal klinkt, maar het is onmogelijk. Geen woorden doen recht aan dat moment. Over twintig jaar begrijp je wat ik bedoel, als je zelf op dat veld staat en de tijd op de grote klok ziet wegtikken. Als je naar de zijlijn kijkt en de tranen in de ogen van je bondscoach, Sarina Wiegman, ziet. De pure blijdschap bij jou, je teamgenoten en de supporters.

En terwijl je de tranen van geluk uit je ogen wrijft zal je terugdenken aan al die keren dat papa en mama zeiden dat je door moest gaan, aan Xander met wie je meer dan tien jaar samen op het veld stond en aan je oud-trainster Mary-Kok Willemsen. Al vanaf je tiende zal zij je vertellen dat je de beste speelster ter wereld kunt worden. En al gaat ze je het soms moeilijk maken en kom je meer dan eens huilend thuis, het is het waard. Klap je handen stuk, want deze mensen maken van jou niet alleen een goede speelster, maar ook een zelfverzekerde en trotse vrouw.

Dromen

Ik heb kippenvel op mijn armen als ik dit zo opschrijf en ik zou je nog zoveel meer kunnen vertellen, maar misschien is het leuker als je dat later zelf ontdekt. Jij voetbalt nu nog ongedwongen in shirtjes van je idolen Beckham en Zlatan, maar over twintig jaar zie je supporters in jouw shirt, met jouw naam achterop. Geloof me, je maakt het allemaal mee, zolang je maar in jezelf blijft geloven.

Ook al is er geen vrouwencompetitie en speel je tussen de jongens, blijf dromen van een bestaan als profvoetballer. Voordat je het weet wordt die droom werkelijkheid en speel je in Nederlandse stadions, in dat magische shirt van Oranje. Schaam je nooit, niet omdat je een meisje bent of omdat je het Wilhelmus lelijk zingt. Geniet van de momenten op het veld waarbij je ziet dat het team voor elkaar vecht en het niet uitmaakt of je een bal drie keer achter elkaar verkeerd raakt. Geniet van alles dat je meemaakt, want deze momenten zullen jou keer op keer laten stralen.